Na progu między profesjonalistą a trenerem: wywiad z Pavao Pervanem.
To, że zespół bramkarzy zmieni się w tym sezonie, a wraz z nim także jego hierarchia, było jasne od dłuższego czasu. Pavao Pervan, obecnie numer trzy w kadrze zielono-białych, nadal wykonuje swoją pracę tak pozytywnie, profesjonalnie i zespołowo, jak zawsze, i w swojej siódmej sezonie w VfL niezłomnie podąża swoją drogą. W wywiadzie 36-letni bramkarz daje wgląd w swoje poczucie tożsamości, opowiada o dzwoniących kasach i wyjaśnia, dlaczego wierzy w możliwości Wilków w starciu z rywalem.
Pavao Pervan, w meczu domowym przeciwko Eintracht Frankfurt byłeś widziany w nietypowej roli: ponieważ Pascal Formann był zawieszony, przejąłeś rozgrzewkę Kamil Grabaras. Jak ci się to podobało?
Pavao Pervan: To było bardzo piękne nowe doświadczenie. Jestem wdzięczny Pascalowi, że obdarzył mnie zaufaniem i pozwolił zrealizować to ważne zadanie. Sprawiło mi to dużo radości.
Czy to może był przedsmak? W przeszłości sugerowałeś już, że mógłbyś sobie wyobrazić pracę jako trener bramkarzy w przyszłości.
Pavao: Zgadza się. Kontynuowanie gry na boisku i rozwijanie innych to pomysł, który mi się podoba. W mojej karierze pełniłem różne role, więc nie zawsze byłem pierwszym bramkarzem, ale czasami numerem dwa lub, jak teraz, numerem trzy. To na pewno może mi pomóc, ponieważ wiem, jak czują się różni bramkarze. Zawsze powinno się starać robić to, w czym można się spełniać, uważam. Bo jeśli czerpiesz radość z tego, co robisz, i nie czujesz tego jak pracę, to możesz wiele przekazać innym.
Za dwoma nowymi nabytkami, Kamilem i Mariuszem Müllerem, jesteś w tym sezonie, jak sam zauważasz, numerem trzy w VfL. Jak zmienia to poczucie własnej wartości, wiedząc, że prawdopodobnie nie zostanie już rozegrany żaden mecz w sezonie?
Pavao: Na początku było trudno, ponieważ naturalnie chce się bronić swojej pozycji tak długo, jak to możliwe, i grać tak często, jak to tylko możliwe. To, że moja rola teraz jest inna, nie zmienia jednak mojego podejścia. Przygotowuję się profesjonalnie na dzień meczowy i jestem gotowy na wypadek, gdyby coś się wydarzyło. Tak czuję się najlepiej. To jest to, czego nie tylko klub ode mnie oczekuje, ale przede wszystkim oczekuję od siebie samego. Nie chcę mieć sobie nic do zarzucenia, gdyby dzień X w końcu nadszedł. Poza tym zawsze jest coś, co można zrobić dla drużyny — niezależnie od przyjętej roli. Tak więc przyjmuję to wyzwanie.
